Het is een groot jaar geweest voor spionage op het kleine scherm, maar Black Doves spant wellicht de kroon met zijn sterrenensemble. Deze “nachtmerrie voor kerst” biedt een feestelijke draai aan het spionagegenre, met Keira Knightley, Ben Whishaw en Sarah Lancashire in de hoofdrollen. De duistere organisatie Black Doves raakt verwikkeld in een samenzwering die, zoals altijd, veel groter blijkt dan aanvankelijk gedacht.
Wanneer de Chinese ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk dood wordt aangetroffen na een vermeende heroïne-overdosis en zijn feestende dochter verdwijnt, zet dit een reeks chaotische gebeurtenissen in gang. Het drama snijdt door Downing Street, de Londense onderwereld en de geheime diensten van diverse kernwapennaties, waarbij een oorlog steeds dreigender wordt. Ondanks deze explosieve ingrediënten begint de serie als een slow burn – opvallend voor een verhaal van slechts zes afleveringen. Maar zodra Helen en Sam de oude garde weer bij elkaar brengen voor één laatste missie, vindt de serie zijn ritme. Het besef dat dit alles niet bloedserieus is, maar juist cartoonesk en speels, tilt de serie naar een hoger niveau en camoufleert enkele narratieve zwakheden.
Keira Knightley speelt Helen Webb, een spion die zich heeft ingegraven in de Britse regering door een valse identiteit aan te nemen en te trouwen met een man die later minister van Defensie wordt. Haar strategische positie stelt haar in staat om zowel flauwe grappen over Tory-vrouwen te maken als staatsgeheimen door te spelen aan de Black Doves. Ben Whishaw’s Sam is een gevoelige huurmoordenaar die worstelt met zijn geweten, terwijl Sarah Lancashire als Reed de show steelt als de kille, scherp geklede leider van de Black Doves.
De maker, Joe Barton – bekend van The Lazarus Project en Giri/Haji – brengt opnieuw een grafische stijl die doet denken aan stripverhalen, soms ten koste van een volledig coherente plot. Maar dat maakt niet uit: Black Doves omarmt zijn absurditeit en overdrijving. De serie speelt zich af in een neonverlicht, noir-achtig Londen waar machinegeweren en massale schietpartijen aan de orde van de dag zijn, en mensen geregeld aan stukken worden geblazen, met Helen’s gezicht vaak onder de bloederige resten.
Het acteerwerk is sterk, hoewel Knightley’s personage wat inconsistent is. Helen balanceert tussen meedogenloze killer en overgevoelig mens, een combinatie die niet altijd overtuigt. Ook Sam’s gewetenswroeging lijkt soms eerder plotgedreven dan authentiek. Daarentegen schitteren de bijrollen. Kathryn Hunter is briljant als Lenny, een tracksuit-dragende machtsmakelaar, terwijl Gabrielle Creevy en Ella Lily Hyland als jongere huurmoordenaars een duister komisch duo vormen. De serie introduceert en elimineert bekende acteurs zo nonchalant dat het bijna roekeloos aanvoelt – en dat is heerlijk verfrissend.
Vanaf aflevering drie wint de uitbundigheid van Black Doves je definitief voor zich. Vergelijkingen met andere spionageseries zijn onvermijdelijk: het is niet zo verfijnd als Slow Horses, en minder serieus dan The Day of the Jackal, maar temidden van de chaos vindt de serie zijn eigen stem. Die stem is soms warrig, maar dat moet je gewoon accepteren. Dit is een schlocky thriller vol actie, twists en humor. Netflix heeft al een tweede seizoen aangekondigd, wat het open einde verklaart. Als jouw idee van kerstplezier draait om wapens, bloed en meer witte poeder dan een Laplandse sneeuwstorm, dan mag deze spionagesensatie bovenaan je kijklijst staan.
Black Doves is nu te zien op Netflix.
